Mindelo

Onze vakantie was ook een bijna geheel verzorgde reis door Kaapverdië, verzorgd door een netwerk van familie, familie van familie en vrienden en kennissen van familie van familie, die zowat dag na dag voor ons regelden en waar we altijd welkom waren voor een lunch of een etentje of een tochtje over het eiland.
Op São Vicente verbleven we in het appartement van de moeder van de echtgenote van de broer van Harriët in het centrum van Mindelo. Mijn favoriete wandeling daar was naar een uitkijkpost aan zee op een kleine drie kwartier lopen. Ik ging dan graag vroeg de deur uit want later op de ochtend werd de hitte bijna ondraaglijk en tegen de tijd dat het weer een beetje uit te houden was, was het alweer bijna donker. In het dan nog stille straatje op weg naar de haven zwierf een keer een wat slonzige dame rond. Bart-Jan had ons gewaarschuwd: in Mindelo moet je tijdens de stille uurtjes wel een beetje oppassen. Maar ze vroeg me niets, ze bood me niets aan, misschien was ze wel gewoon een vroege schoonmaakster. Beneden kwam je langs de baai waar het ook om zes uur ’s ochtends al behoorlijk druk was, blijkbaar dachten veel Mindeloërs er net zo over als ik. Langs de jachthaven waar enkele luxe jachten verblijf hielden. Langs het haventerrein waar elke ochtend vele tientallen jonge mannen samenschoolden op zoek naar, dachten wij, het werk van de dag. Langs het strandje Laginha waar dagelijks half Mindelo zich aan het blauwe oceaanwater tegoed doet. En langs de fitness-apparaten waarop vele Mindeloërs zich dagelijks uitsloven. En intussen werd ik voorbijgesneld door vele hardlopers en snelwandelaars, ook om half 7 ’s morgens al, veelal met mobieltje in de hand. Verderop omhoog het eerste bergland in. Onderweg nog wat bouwsels van verscheidene aard, betonnen skeletten van huizen waar soms nog aan gebouwd werd, die soms voorlopig af leken al was het grootste deel nauwelijks nog bewoonbaar, en die soms nog voordat ze waren afgebouwd alweer in verval leken. Een paar honden die me nablaften. Om uiteindelijk een plateautje bijna recht boven zee te bereiken. Achter je een oud kanon. Rechts van je zicht op hoge, steile kliffen en een los kegeltje in zee aan de voet daarvan. Links achter je zicht op de baai en de haven en op Mindelo daarachter en de bergen rond Mindelo. Links voor je zicht op de eenzame rots als de vin van een reuzenhaai die de baai van Mindelo bewaakt. En recht voor je, schemerend aan de overkant, zicht op het hoge bergland van Santo Antão, waar de toppen af en toe boven de wolken uitsteken.
Dit was de plek waar ik al op mijn tweede ochtend in Kaapverdië een roodsnavelkeerkringvogel zag langs vliegen. Nog maar twee dagen onderweg en nu al de ‘Heilige Graal’ binnen. Want roodsnavelkeerkringvogel was natuurlijk mijn ultieme droomsoort deze vakantie, de vogel die ik in gedachten had gehad een paar dagen terug, toen ik me had afgevraagd of ik over een paar dagen werkelijk … Het was weliswaar een juveniele vogel, zonder de verlengde staartpennen die de adulten sieren, maar dat mocht de pret niet drukken.
Een dag later zag ik op diezelfde plek een school dolfijnen vlak onderlangs zwemmen. Ook al zo’n onvergetelijke belevenis. Waarna we, de volgende ochtend, naar São Nicolau vertrokken. En ons daarna, na een kleine tussenstop op São Vicente, een week lang op Santo Antão vestigden. Beide waren geweldig, maar een roodsnavelkeerkringvogel zag ik er niet.
De laatste paar dagen waren we terug in Mindelo en ging ik weer naar mijn favoriete uitkijkpost. Langs de jachthaven, langs het haventerrein, langs het strandje enzovoorts. En daar zag ik opnieuw de roodsnavelkeerkringvogel. De dagen erna zag ik er nog diverse, onder andere een fraaie adulte vogel met verlengde staartpunten ver achter zich aan wapperend die bovendien enkele spectaculaire duikvluchten ondernam. Blijkbaar is de zee-engte tussen São Vicente en Santo Antão een goede plek voor roodsnavelkeerkringvogel. Dat men dat maar weet.

15 augustus 2015

Meer lezen over Kaapverdië? http://guuspeterse.blogspot.nl/2015/08/tony.html