maandag 25 augustus 2014

Koningseider

Om te spreken van een prachtige waarneming en een schitterende vogel, dat is iets teveel eer. Niet-ingewijden zullen er niet meer in zien dan een saaie bruine eend, niet veel anders dan de paar saaie bruine eenden die haar omringden, en met armzalige stompjes van vleugels bovendien. Maar een vogelaar ziet toch iets anders. Die ziet temidden van een stel vrouwtjes en eclips-mannetjes eidereend één ietsje afwijkend exemplaar. Een vogel die het kenmerkende strakke eidereendenprofiel met de kenmerkende strenge eidereendenblik ontbeert. Een vogel met een subtiel ander voorkomen. Dat is lastig uit te leggen maar het resultaat is een ander soort vogel. Een koningseider. En die stompjes van vleugels? Die vertellen dat deze koningseider uit het hele hoge noorden naar hier is afgedaald, ver buiten zijn normale overwinteringsgebied, om te ruien, om in één keer alle vleugelveren te wisselen. Iets wat eenden allemaal doen, alleen vinden de meeste koningseiders noord Noorwegen daarvoor wel zuidelijk genoeg.

Voor vandaag stond een excursie met vogelwacht Utrecht naar de kop van Noord-Holland op het programma. Camperduin, ondergelopen bollenveldjes, Wieringen, waar maar iets te vinden was. Nou wilde het toeval dat de dag vóór de excursie bij Texel een vrouwtje koningseider was ontdek, voor veel vogelaars een graag gezien hebbedingetje en voor de meeste excursiedeelnemers (inclusief ikzelf) een nieuwe soort. Mocht die vandaag worden teruggevonden, dan was een overtochtje gauw gemaakt.
De gehoopte piep kwam al vóór Camperduin. Toch eerst nog een uurtje over zee gekeken, die eend zou niet wegvliegen, zoals enkele foto’s van gisteren duidelijk lieten zien. Boven zee was weinig te halen: grote sterns, in de verte een juveniele drieteenmeeuw en in de polder achter ons een kleine zilverreiger. Daarmee was het wel welletjes vonden we: onder het genot van enkele fraaie vanuit de auto genoten regenbuien, zonbeschenen en met dito regenbogen, togen we naar Den Helder om daar maar weer eens de boot naar Texel te nemen, inmiddels een aardige traditie bij onze excursies richting Noord-Holland.
De spanning was vandaag van korte duur: aan de overkant konden we zo aanschuiven. De vogel zat rustig op de golven vlak langs de waddenzeedijk bij het NIOZ-haventje en liet zich gemakkelijk en uitvoerig zien. Dook af en toe eens onder en stond een paar keer overeind te wapperen met wat er van zijn vleugels over was. Koningseider in de pocket. En een mooie waarneming durf ik het dus al met al toch wel te noemen. In elk geval een lifer: nooit eerder gezien, en dat gaat bij ons voor alles.
Nog even vergeefs gezocht naar de hop die hier gisteren nog gezien is maar vandaag helaas onvindbaar was, en daarna het eiland alweer verlaten. Voor een langer bezoek kom ik binnenkort wel weer eens terug.


24 augustus 2014

vrijdag 1 augustus 2014

Geen woorden

Een vliegtuig wordt uit de lucht geschoten met zowat 300 mensen aan boord, waaronder zowat 200 Nederlanders, het land is in rouw. En ik schrijf mijn blogjes over bruinkopgors en gedipte kuifkoekoek. Het is niet dat ik ongevoelig ben, dat ik minder geschokt ben dan de gemiddelde Nederlander, alleen: wat heb ik nog toe te voegen aan de massale uitingen van ontsteltenis en verontwaardiging en wat al niet die door dit land raast? Ik heb daar op zo'n moment geen woorden voor anders dan die al honderden keren zijn gebezigd. En intussen woedt een vreselijke oorlog in Gaza. Honderden doden inmiddels. En intussen vallen er nog twee vliegtuigen uit de lucht, het viel bijna niet op tussen al het andere, geen Nederlanders onder de slachtoffers immers maar bij elkaar toch ook een stuk of 150 doden. Ebola in Afrika: dat worden er wel duizend, of misschien nog wel veel meer. En dan is er ook nog die islamitische terroristenbende die trots filmpjes op internet zet van hoe ze in koelen bloede honderden mensen afslacht en afgehakte hoofden op hekken spietst.
Het is allemaal wel wat veel voor een normaal mens. Komkommertijd noemen we dat dan.
Vrijwel iedereen kent wel iemand die … werd er gezegd na de ramp in Oekraïne. Niet dus. Pas geruime tijd na het gebeuren sprak ik mensen die iemand kenden die iemand kenden die … Zo laveer ik tot nu toe veilig tussen de slachtoffers en nabestaanden door. Ik doe daar niet speciaal mijn best voor want dat kun je helemaal niet. Het overkomt wie het overkomt en we staan allemaal machteloos. Maar af en toe komt het noodlot toch ineens dichtbij. Vanmiddag belde ik, eindelijk, met een oud-collega en vogelvriend van me die een hersentumor heeft. Vooruitzichten: niet goed. Nog zes tot twaalf maanden, meen ik. Twee dochters, net als ik, in zijn geval 9 en 13 jaar oud. En dan zijn bruinkopgorzen en gedipte kuifkoekoeken even helemaal niets meer waard. Dan weet ik even helemaal niets te zeggen. En dan wil je ook even helemaal niets meer zeggen en niets meer schrijven (doe ik natuurlijk toch), omdat alles wat je zegt en alles wat je schrijft zo ongelooflijk onbeduidend en ontoereikend en zinloos is.
Dus laat ik het hier dan maar bij laten.


31 juli 2014